Ik weet hoe ik hing aan den Wereldboom,
Negen nachten, lang als eeuwen,
Doorstoken met de speer, aan God-Wodan gewijd,
Ikzelf zoo gewijd aan mij zelven;—
Hing aan den Boom, die voor allen verbergt
Waar zijn wortelen diep in het duister reiken.
Geen brood werd mij geboden, noch mede geschonken,
Mijn hoofd zonk peinzend neder,
In klachten riep ik om runen-toover,
Totdat ik, als vrucht des Booms, ter aarde viel.

Op dezen Heiligen Dag,
van Zonsopgang tot Zonsondergang,
Verleen ik mij zelven de ruimte tot mijne verbetering;
en van Zonsondergang tot Zonsopgang op nieuw,
Hroptr heeft mijn Geest in zijne volkomenheid.
Ik geef mij zelven over aan het wonderlijk Runen-werk;
in dit uur en door den ganschen dag heen
Zal ik mijn wil volbrengen!

Nu zijn het Hor’s woorden | gesproken in de hal:
Welgezind voor het geslacht der menschen,
Vervloekt voor het geslacht der reuzen.
Heil den Sprecher, | en hem die leert!
Winst zij dengene die ze draagt!
Heil hun die luisteren!